بعضی وقتها دلمان مثل اسمان ابری شمال میشود ،ابری و کبود ، پر از اشتیاق باران و باریدن .

فرقی نمیکند که گرفتار باشیم یا ازاد ، پولدار باشیم یا بی پول . این دلتنگی چنان به تنهایی مان شبیخون میزند که

ارام و قرار از کف ما می رباید و احساس میکنیم هیچ چیز نمی تواند ما را به ارامش برساند .

انگار دنبال گمشده ای میگردیم ، گمشده ای که از روزازل او را میشناسیم . کسی که در دل و جانمان و در تار و

پودمان نهفته است.

پیوسته صدایش را می شنویم ، اما در بسیاری از اوقات فراموشش میکنیم و از او رو بر میگردانیم .

بعضی وقتها انقدر در خودمان غرقیم و ساکن که نه کلمه ای و نه اشاره ای می تواند ما را به خود بیاورد . حتی اگر

در شیپور قیامت هم بدمد ،

باز از پیله ی غفلت بیرون نمی اییم . چنان الوده عصیان می شویم که بهشت و جلوه های زیبای ان را نمی بینیم .

چه سخت و اندوهبار است میان افتاب قدم زدن ، اما نور و گرمای آن را حس نکردن

بعضی وقتها چنان از خود بیگانه می شویم که دیدار اشنایان ما را به وجد نمی اورد وحتی در فصل بهار هم گل از

گلمان نمی شکفد .

انقدر از هویت و فطرتمان فاصله می گیریم که به سکوت و ظلمت مطلق میرسیم . ما باید او را همیشه در کنارمان و

در دلمان حس کنیم .

باید صدایش را بشنویم و روز به روز تازه تر شویم .فقط اتش عشق اوست که می تواند پروانه ی روح ما را به ارامش

برساند .

فقط عطر گل روی اوست که می تواند تحمل این خاکدان تیره و پست و فانی را برای ما اسان کند .

باید او - ان لایزال مهربان - را بر سطر سطر دفتر زندگیمان بنشانیم و جز به نام و یاد او دم و قدم نزنیم .

اگر چنین کنیم ، هیچ بلا و حادثه ای نمی تواند ما را پریشان کند .فرشتگان هر روز منتظرند که رشته دوستی ما و

خداوند را گره بزنند و شادمانه ملکوت را لبریز از نور کنند .

نباید زیاد انها را منتظر بگذاریم . باید دست دوست - جاودانه و بی همتا - را به گرمی بفشاریم و قدم در راهی

بگذاریم که به بارگاه سبز او می رسد ..